مراحل اجرای نیلینگ
مراحل اجرای نیلینگ ره به اختصار در این مقاله به شما توضیح میدهیم.
- گودبرداری مقطعی: در این مرحله، خاکبرداری به صورت مقطعی و به ارتفاع مشخص انجام می شود. ارتفاع هر مقطع گودبرداری معمولاً بین 1 تا 2 متر است.
- حفاری گمانه‌ها: در این مرحله، گمانه هایی به عمق مشخص در دیواره گود حفر می شوند. عمق گمانه ها معمولاً بین 1 تا 2 متر است.
- نصب میلگرد تسلیح: در این مرحله، میلگردهای تسلیح به صورت طولی و عرضی در داخل گمانه ها قرار می گیرند. میلگردهای طولی برای تحمل نیروهای کششی و میلگردهای عرضی برای جلوگیری از جدا شدن گمانه ها از یکدیگر استفاده می شوند.
- تزریق دوغاب سیمان: در این مرحله، دوغاب سیمان از طریق شیارهای تعبیه شده در میلگردهای تسلیح به داخل گمانه ها تزریق می شود. دوغاب سیمان باعث اتصال میلگردهای تسلیح به یکدیگر و به دیواره گود می شود.
- بتن پاشی: در این مرحله، بتن به صورت پودر از طریق نازل ها بر روی سطح گمانه ها پاشیده می شود. بتن پاشی باعث افزایش مقاومت و دوام گمانه ها می شود.
- نصب صفحه سر نیل و مهره: در این مرحله، صفحه سر نیل و مهره در انتهای هر گمانه نصب می شوند. صفحه سر نیل و مهره برای اتصال دیواره گود به گمانه ها استفاده می شوند.
نکات مهم در اجرای نیلینگ
- قطر گمانه ها معمولاً بین 10 تا 15 سانتی متر است.
- میلگردهای تسلیح معمولاً از نوع میلگردهای آجدار با مقاومت کششی بالا هستند.
- دوغاب سیمان معمولاً از نوع دوغاب سیمان پرتلند با مقاومت بالا است.
- بتن پاشی معمولاً با استفاده از بتن خودتراکم انجام می شود.
- صفحه سر نیل و مهره معمولاً از نوع فولاد ضد زنگ یا فولاد گالوانیزه هستند.
مزایا و معایب اجرای نیلینگ
مزایا:
- اجرای سریع و آسان
- مقاومت بالا در برابر نیروهای برشی و خمشی
- هزینه نسبتاً پایین
معایب:
- نیاز به تجهیزات و ماشین آلات خاص
- نیاز به مهارت و تجربه در اجرای صحیح
- عدم امکان اجرای نیلینگ در خاک های بسیار سست یا ریزدانه
تفاوت نیلینگ و انکراژ
نیلینگ و انکراژ دو روش متفاوت برای اتصال قطعات سازه به یکدیگر یا به سطوح مختلف هستند. تفاوت‌های اصلی بین این دو روش به شرح زیر است:
1. روش اتصال: نیلینگ به اتصال قطعات سازه با استفاده از پیچ یا میخ نیل است. در این روش، قطعات با استفاده از نیله‌هایی که از جنس فولاد ساخته شده‌اند، به هم متصل می‌شوند. انکراژ به اتصال قطعات سازه با استفاده از انکرها یا پیچ‌های انکر است. در این روش، انکرها به سطوح مختلف مثل بتن، سنگ یا فلز، جایگذاری می‌شوند و قطعات سازه به آنها متصل می‌شوند.
2. نوع قوس: در نیلینگ، قوس ایجاد شده توسط نیله به صورت یک قوس قوسی است که به قطعات سازه اعمال می‌شود. این قوس بر اثر گرفتگی نیله و پیچ، قطعات را به هم فشار می‌دهد. در انکراژ، قوس ایجاد شده توسط انکر به صورت یک قوس خمشی است که به قطعات سازه اعمال می‌شود. این قوس به دلیل خمش ایجاد شده روی انکر، قطعات را به سطوح مختلف کشش می‌دهد.
3. مواد استفاده شده: در نیلینگ، از نیله‌های فولادی برای اتصال قطعات استفاده می‌شود. این نیله‌ها معمولاً از فولاد گالوانیزه شده ساخته می‌شوند تا در مقابل خوردگی مقاوم باشند. در انکراژ، انکرها می‌توانند از مواد مختلفی مانند فولاد، آلومینیوم یا پلاستیک ساخته شوند، به طوری که متناسب با نوع سطح و نیاز اتصال استفاده می‌شود.
4. کاربردها: نیلینگ به طور عمده در اتصال قطعات چوبی، مانند تیرها، تخته‌ها و تیرچه‌ها استفاده می‌شود. این روش معمولاً در ساختمان‌های چوبی و سازه‌های چوبی مورد استفاده قرار می‌گیرد. انکراژ بیشتر در سازه‌های بتنی و سازه‌های فلزی استفاده می‌شود. این روش برای اتصال قطعات به سطوح مانند بتن، سنگ و فلزات مورد استفاده قرار می‌گیرد.
به طور خلاصه، نیلینگ و انکراژ دو روش متفاوت برای اتصال قطعات سازه به یکدیگر یا به سطوح مختلف هستند. نیلینگ از نیله‌های فولادی برای اتصال قطعات استفاده می‌کند و به طور عمده در سازه‌های چوبی مورد استفاده قرار می‌گیرد. انکراژ از انکرها یا پیچ‌های انکر برای اتصال قطعات استفاده می‌کند و بیشتر در سازه‌های بتنی و فلزی استفاده می‌شود.